Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/177

wozu z kapustą.
 — Niema to paraliżu na takiego! — warknął Marcin.
 — A tobie poco było leźć na robotę do tamtego, Rebeszko u djabłaby robił za rubla! — rozdrażniony zawołał Kafar.
 — Kazał, musiałem.
 — I z dziewką paradujesz po rynku. Byłeś w Grelach? Widziałeś Wikcię?
 — Byłem cały wieczór.
 — No to idź do matki, opowiedz się i przychodź pomagać do młota. Wolałbym psy kuć, niż dla Saturnina robić.
 — Żebym do Żyda zawiózł, nie byłoby jak do matki pójść. Z dziewką tośmy całą drogę gadali o naszym kościele.
 — A jej co do tego! Niech swej cerkwi pilnuje. I tobie do niej też nic! Żadna kompanja.
 Chłopak milcząc wyszedł.
 Gdy Natasza sprzedała kapustę i załatwiła sprawunki, zajechała wozem pod kuźnię, uwiązała konie i weszła.
 Mężczyźni kończyli robotę. Usiadła tedy na boku i przyglądała się im, milcząc.
 — Jeszcze godzinę czekać. Zmarznie panna. Proszę pójść do Michała — rzekł stary.
 — Mnie nie zimno. Ale to pan Marcin cały dzień nie jadłszy pracuje.
 — Cóż to panna taka o niego troskliwa! — rzucając jej ukośne wejrzenie, burknął Kafar.
 — Tatko przykazał, żeby dbać o stół, i dał dwa złote na dzisiejszy wikt, to może co przynieść. Dopiero na noc dowleczemy się do domu.
 — Dziękuję, nie głodnym — rzekł Marcin.
 — Tatko kazał i majstrowi zapłacić, ile pan Marcin starguje.
 — To panna cała gospodyni w Krośnie.
 — A cóż! Ja jedna.
 — To jak panna pójdzie za Iwana Bohuszewicza, to