Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/178

całą szlachecką ziemię trzymać będziecie.
 — Mnie ten pijanica nie potrzebny. Tatko jutro staremu pieniądze za wódkę odwiezie. Tatko może i sam cerkiewny folwark w arendę wziąć.
 — Czemu nie, zabogaciał! — zamruczał Kafar. — Może i kupić ziemię. Ma prawo.
 — Nawet targuje kawałek od Kozar.
 — Nowe panowie będą z was. Nu, gotowe!
 Wyprostował się i począł narzędzia zbierać.
 — Ile za robotę? — spytał Marcin.
 — Pięć rubli.
 Chłopak spojrzał nań zdziwiony.
 — Co? Drogo wam się zdaje? Może Krośniański pan płacić biednemu Kafarowi!
 — Dajcie trzy ruble! — rzekł Marcin do dziewczyny, wydobył kieskę i dołożył dwa.
 Potem dźwignął cepy i ułożył na wozie. Kowal przyglądał mu się w milczeniu, z twarzą bardzo posępną.
 — Dobranoc. Niech będzie pochwalony! — rzekł Marcin, zbierając lejce.
 — Czekamy ciebie za tydzień.
 — Będę niezawodnie. Niech panna siada.
 Wóz ruszył i zniknął w ciemności.
 — Niech go biorą do wojska, choćby jutro! — zamruczał Kafar, zamykając kuźnię.
 Marcin siedział bokiem na drabinie i milczał. Dziewczyna skuliła się na słomie i grzebała w tobołkach, napełniających spód wozu.
 — Jest kiełbasa, bułka i wódka. Może pan zje — ozwała się wreszcie.
 — Dziękuję. Jadłem u kowalów.
 — To pan u nich bywa i w domu?
 — Bywam. Oni mi swoi.
 — I za tydzień pan u nich będzie?
 — A tak. Umówiłem się o kwaterę na parę tygodni. Przed wojskową służbą trzeba obszyć się i oprać i oporządzić. To mi kowalowa obiecała wszystko sprawić.