Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/179

 — U nich bardzo ładna córka?
 — Ładna i na osobliwość miła dziewczyna.
 — A jakże oni panu swojacy, kiedy pan tak, jak i my, Krośniański?
 — Ja mówiłem, że oni mnie swoi, bo Polacy i katolicy.
 Dziewczyna umilkła. Konie wlokły się powoli, po błocie, w ciemności. Pan Marcin począł pogwizdywać.
 — To ona będzie czekać, aż pan z wojska wróci? — zagadnęła dziewczyna.
 — Kto taki?
 — Ano kowalówna.
 Roześmiał się.
 — Panna myśli, że para z nas będzie? Choćby nas tylko dwoje było na świecie, to nie.
 — Pan ich tak chwali. Myślałam, że pan jej kawalerem, żeście się zmówili.
 — Głupibym był z dziewczyną się zmawiać i na cztery lata na kraj świata iść i wierzyć, że na mnie czekać będzie.
 — Ot dziwo. Na miłego czekać i dziesięć lat warto.
 Znowu umilkli. Marcin konie zaciął, bo się wydostali na lepszą drogę.
 — To pan swoje dwa ruble kowalowi dołożył? — zagadnęła znowu dziewczyna.
 — Niech mam karę, żem zgóry nie stargował.
 — Pan to hambit ma, że aż dziwo. A ja tatkowi powiem, jak było.
 — Hambit to cały mój majątek.
 — Juści nie cały! — zaśmiała się. — Rzemiosło pan ma w rękach, a śpiewanie to już chyba najzazdrośniejsze bogactwo. Jak pan przy robocie śpiewa, to człowiek musi płakać, słuchając. Nudno stanie, jak pan nas odejdzie. U nas to nigdy wesela niema. Ojciec nigdy się nie odezwie, matka chorowała bez przestanku. Ciągle robota i robota, a troska, a turbacja.
 — Pójdzie panna Natalja zamąż, to się i dola od-