Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/180

mieni.
 — Niewiadomo, co sądzone. Kto miły, ten daleki i swatów nie przysyła. A kto się trafi, to wszystko nie luby. Już i wolę, że ojciec rad mnie trzyma dla wygody. Będę na miłego czekać.
 — A może jemu przyjść nie wolno?
 — Czemuż?
 — Tak mówię sobie! Jaż nie wiem, kogo panna chce. Różne przeszkody są.
 — A jakież pan myśli? Chyba nie ma skłonności.
 — Czasem za skłonnością nie wolno iść. Ot, na ten przykład, żeby ja nie wiedzieć jak wielką miał skłonność do ekonomówny z Kozar, to mnie nie wolno się o nią starać.
 — Ot, znalazł pan przykład. Toć ona ospowata i już stara.
 — Nie dlatego, ino ona Ruska. Nie zadaję ja hańby wierze, każdemu swoja dobra, ale dlategoż każdy w swojej powinien żyć, w swoim kościele ślubować. A że tak nie wolno, to i mnie nie wolno. I w tem mój hambit trzyma.
 — Pobierają się przecie ludzie różnej wiary. Ot, Harbaruk wziął Polkę Oleszkiewiczównę, Ohicki także Anusię Deremerównę. Bohuszewicz po polsku ochrzczony, i Kulikowski z Suhaków ekonom ożenił się z Lubą nastawnika. Wszyscy u nas pomieszani, a dobrze żyją. To pan jeden tak myśli, bo nie ma prawdziwej skłonności do Ruskiej.
 — Żebym się i do warjacji zakochał, tobym sobie raczej śmierć uczynił, niż od wiary odstąpił.
 Dziewczyna otuliła się chustką, naciągnęła ją na oczy i przestała mówić.
 Po chwili posłyszał Marcin, że płacze.
 — Co pannie? Jaż, broń Boże, nie posponuję waszej wiary, ani co rzekł naprzeciw. Może wasz miły nie takie ma dumki, tak się zgadało tylko!
 — Jużby pan nie kpinkował i nie udawał — wyją-