Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/183

 Zerwała się i uciekła, płacząc, a chłopak, jakby zarażony, wrócił do topora i raz wraz rękawem ocierał oczy.
 — Ucieknę chyba dzisiaj w nocy, bo nie wytrzymam — myślał z desperacją.
 Wieczorem wrócił stary z cegielni, zasiadł do liczenia dziennego zarobku, potem do wieczerzy.
 — A gdzież mechanik? — spytał.
 — Mleka się napił i spać poszedł. Skończył młocarnię.
 — Nie może być? Sam? Toć na trzech było.
 — Takci i robił. Albo to jaki cham!
 — Rubla dziennie bierze, to niech się stara.
 — Toć Rebeszko zabiera i jemu daje tylko czterdzieści groszy.
 — To dureń, kiedy tak. Pewnie myśli, że córkę Rebeszki dostanie, a stary, byle chłopca do wojska wzięli, wesele wyprawi ze Smólskim.
 Dziewczyna sprzątała statki, posłała łóżko ojca i poszła do swego alkierzyka.
 Po chwili psy poczęły ujadać, targnął nią niepokój, wyszła na podwórze i podeszła do gumna, psy ujadały u bramy.
 — Kto tam? — spytała.
 Cień człowieka zamajaczył, poznała.
 — Co to? Pan idzie? — wyszeptała.
 Noc była chłodna, szron się szklił na ziemi. Marcin był w kożuszku z torbą narzędzi na ramieniu.
 — Pomyślałem, że lepiej na noc iść. Do Rebeszki świat drogi, dzień roboczy tracę. On sam po rachunek się zgłosi do waszego ojca. Ja robotę skończyłem. Można jutro młócić.
 — Ot, i pożegnanie pańskie. Jak z turmy ucieka.
 Stała ledwie odziana, bosa, z odkrytą głową, trzęsąc się cała.
 — Przeziębi się panna. Toć mróz.
 — Mnie lepiej śmierć, niż takie życie. Poco mnie żyć, jak pan odejdzie. Boże mój, Boże! I nawet dobre-