Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/185

 — Nie powstydzicie się mnie. Zobaczysz.
 A miała w sobie zapamiętanie i upór i czuł, że mu dotrzyma przysięgi.
 Nazajutrz poszli rekruci do powiatu i zima martwotą pokryła okolicę.
 Około Bożego Narodzenia zachorował ciężko Bohuszewicz i posłał po syna, który zgodził się na pisarza u pana Białozora i z ojcem godzić się nie chciał.
 Macocha niechętnie, ale musiała spełnić rozkaz chorego i Iwan przybył.
 Stary miał atak paraliżu, bezwładną rękę i nogę, ale żył i był zupełnie przytomny.
 — Nu, ze mną już koniec! — rzekł do syna. — Trzeba tobie panem tutaj być, rządzić i pilnować. Ja już trup.
 — Jeszcze się poprawicie.
 Stary się pogardliwie zaśmiał.
 — Nie, już po wszystkiem. Będę ot, leżał, jak drewno, i pokutował. Od pokuty nie skryjesz się, nie uciekniesz. Ty zostań. Bez ciebie ot, i wody nikt nie poda. Baba wygląda i modli się, żebym prędzej skończył. Tobie mus żenić się, bo ta nas potruje.
 — Podzielcie wszystko, niech bierze swoje. Ja z wami zostanę, weźmiemy sługę, żenić się nie chcę.
 — Toć ci żadnej nie narzucam. Chcesz, bierz tę Kafarównę. Niech ją starzy sprowadzą.
 — Niedaleko ona. W Grelach służy. Ale nie chce mnie.
 — Ot, gadanie. Sprowadź mi starego. Zgodzi się. A teraz posłuchaj o robocie i interesach. Trzeba ci wszystkiem się zająć.
 Iwan był jakiś inny. Stracił swą bezczelność i swawolę. Powierzchownie się nawet zmienił. Włosy przystrzygł, brodę ogolił, nie nosił wyszywanych koszul i czarnej bluzy. Dawno też odjął znaczek urzędowy od czapki i nie grywał po wieczorynkach.
 Na żądanie ojca ze służby się uwolnił i osiadł w domu i wziął się do roboty.