Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/186

 Stary z łóżka dawał mu rozporządzenia i chłopak cały dzień był na folwarku, lub jeździł po jarmarkach.
 Tak nadeszły święta. W dzień Wigilji ponuro było u Bohuszewiczów. Gospodyni na drugiej stronie domu, u siebie, warzyła i piekła, stroiła swoje dzieci. Mężczyźni byli u siebie.
 Iwan wrócił o południu od gospodarstwa i siedział pod piecem, stary, jak zwykle, leżał nieruchomy i stękał.
 — Ogarnij się na wieczór. Pójdź gdzie — rzekł do syna.
 — Nie chce mi się. Gdzie się mam włóczyć. Posiedzę z wami — odparł apatycznie.
 — Na Kutję twoje rodziny były. Dwadzieścia cztery lata temu. Pamiętam, wróciłem z furmanką wieczorem, a tu bab pełen dom, i świekra mi mówi na progu: syna masz, ale wieczerza to jeszcze nie warzona. Tak i byli bez Kutji.
 Stęknął i umilkł.
 — Mówiłeś Kafarowi, żeby do mnie zajrzał? — spytał po chwili.
 — Nie miałem śmiałości.
 — Ot, to pójdź dziś przy święcie. Idź, powiedz, że mam interes, on dziś nie robi pewnie.
 — A jak wyłaje i wypędzi? Wtedy głupio ja zrobił, teraz mi wstyd.
 — To przeproś i powiedz, że ja bez mocy.
 Iwan zaczął się zbierać. Przebrał się, naciągnął nowy kożuch i poszedł.
 Pod furtką długo się wahał, i bardzo serce mu biło, gdy próg przestąpił. U studni skrzypiał żóraw, spojrzał i do reszty odwagę stracił. Wodę wyciągała Wikcia.
 Poznała go i zlękła się. Porwała wiadro i skoczyła do domu.
 Iwan po chwili wahania wszedł za nią i spotkał w sieni Kafara.
 — Ojciec mnie przysłał z prośbą — zaczął chłopak nieśmiało.