Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/191

 — Iii, mnie już gorzej nie będzie. Moje za mną. Pochować mnie ojciec musi, a więcej to mi nic nie trzeba.
 — Tobie nie, ale dzieciom. Jeśli świadczyć będziesz, to z dzierżawy fora.
 — Mój chłopiec i tak dłużej trzymać nie chce tej ziemi. Tylko do wiosny inwentarze dotrzyma wedle kontraktu i ustąpi.
 — Natychmiast ustąpi.
 — To i lepiej, bo bydło w cenie, sprzedamy zaraz.
 — I będziesz świadczyć przeciwko swej wierze, przeciwko mnie. Do święconej ziemi ciebie po śmierci nie przyjmę, zdrajcy!
 — Zdrajca ja wtedy był, jak swą pierwszą wiarę zmienił. Dla mnie niema świętej ziemi. Mnie niczem nie nastraszycie, prawdę powiem.
 W tej chwili wszedł do stancji Iwan, niosąc wieczerzę choremu.
 — Z folwarku każe błahoczynny zaraz ustąpić — rzekł doń ojciec.
 — Komu zdać? — spytał chłopak skwapliwie.
 — Mnie, jutro, kiedy ci tak pilno!
 — Wiadomo, że mnie trzymać cerkiewnej ziemi nie wolno, to się i wolę prędzej pozbyć.
 — Czemu tobie nie wolno?
 — Bo ja nie prawosławny.
 — Aha, nie masz się czem chwalić. Dotychczas szanowałeś wiarę całej rodziny.
 — Żadnej nie zachowywałem, jak pies żyłem.
 — A teraz ci się ta Polaczka spodobała?
 Iwan nic nie odrzekł, zapałały mu tylko oczy.
 — To ty ojca buntujesz! Ostrożnie. Władza będzie wiedziała, jakiś ptaszek.
 — Wasza wola i siła. Róbcie co chcecie! Wszędzie ludzie żyją: i tu, i na Sybirze. Zdrowe mam ręce, chleba zarobię.
 — Może i bez pracy ciebie będą karmić.
 Iwan ramionami ruszył.