Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/192

 — I tak wytrzymam.
 Wyszedł błahoczynny nasrożony i zły. Po miasteczku poszedł jakiś prąd niechęci dla Bohuszewiczów, dużo strachu, by się nie narazić władzy, trochę też zawistnej radości, że bogacz skapcanieje. Dowiedziano się, że go wyrzucono z dzierżawy.
 W kilka dni potem, w nocy, ktoś zaczął dobijać się do plebana, w murach klasztornych. Kościelny otworzył. Wpadł Iwan Bohuszewicz, żądając, by go natychmiast prowadził do proboszcza. Ksiądz, zbudzony nagle, przyjął go z największą pasją.
 — Czegóż? Co się stało?
 — Ojciec mój umiera. Prosi, by ksiądz przyszedł. Ale i chwili nie można stracić, bo kona.
 Chłopak był blady, jak trup, i zęby mu szczękały.
 — Kto ty? Czyj — krzyknął ksiądz.
 — Bohuszewicz.
 — Toć twój ojciec prawosławny. Jak śmiesz mnie trwożyć na darmo! Umiera, to ma swego spowiednika.
 — Ojciec błaga, jęczy, żeby ksiądz przyszedł.
 — Wynoś się! Co to! Chcecie mnie zgubić! Myślicie, żem taki głupi? Mnie nie wolno iść do takich. Wyprowadź go, Rochu!
 — Konający ma prawo... — jęknął Iwan, ale go Roch pociągnął i wyprowadził, drzwi za nim mrucząc zamknął.
 Iwan po pustym placu zatoczył się jak pijany, nie wiedząc, co czynić. Wreszcie skoczył do Kafara, jął stukać w szybę.
 Kafar po chwili wyszedł napół odziany, naciągając kożuch.
 — Ojciec kona! Ratujcie....
 — Po doktora leć!
 — Już sprowadziłem. Powiada, że niema ratunku. Otruła go, otruła!
 — Kto?
 — Macocha. Dziś wieczerzę przynosiła, od kilku