Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/201

 — Tatko, jak się dowie, to będzie złował!
 Ruszyła ramionami.
 — A pan Iwan to za kawalera Kafarowi znowu służy?
 Chłopak hardo się wyprostował.
 — Po Wielkanocy już nasze wesele! — rzekł poważnie.
 — Doprawdy? Ot, szczęśliwi wy! — zawołała.
 Kafarowie wychodzili we troje. Przywitała się z nimi i zaczęła prosić kowalowej o nauczenie deseniu tkackiego na ręczniki.
 Zpoczątku wymawiała się Kafarowa, ale dziewczyna tak pokornie, a smutnie się usunęła, że zrobiło się jej przykro i zawołała na nią.
 — Przy święcie warsztatu ruszać się nie godzi, jakbyś powszedniego dnia przyjechała, to pokażę.
 Natasza rozpromieniona pocałowała ją w rękę i odeszła.
 — A ty poco hołubisz Saturnina córkę! — mruknął do żony Kafar.
 — Niech przyjdzie. Wyrozumiem czy to być może, co ludzie plotą! — odparła.
 Nazajutrz już Natasza się zjawiła. Przyszła piechotą pomimo silnej śnieżycy i kopnej drogi.
 Kafar był przy robocie, Wikcia u doktorowej. Kafarowa tkała wzorzysty kilim.
 — Rozbierz się i ogrzej. Zaraz skończę i będę ręczniki na warsztat zakładać, to deseń zrozumiesz.
 Dziewczyna zdjęła futro i przyglądała się robocie.
 — Coś zmarniałaś od jesieni! — rzekła Kafarowa. — Prawda to, że u was swary w domu?
 — Skąd u nas co dobrego ma być? Teraz jeszcze gorzej stało?
 — Czemuż to?
 — Bo ja od ojca chcę odejść.
 — Powiadają, że to on cię wygania.
 — On mnie tylko bije, a ja sama odejdę.