Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/211

 — Babka ma żelazny organizm. Nigdy nie choruje. Ja ci tak bardzo jeszcze nie ufam. Zatelegrafuję po doktora do Warszawy.
 — I ja chciałem to zrobić! — rzekł Kostuś. — Owszem, sprowadzajcie, ale ja jej dopilnuję!
 Ze stacji wysłał Hlebowicz depeszę i odjechał do domu; młodzi ruszyli dalej.
 Gdy stanęli u kresu kolei, przypomnieli sobie, że był to szabas, bo nie znaleźli żadnej furmanki. Dopiero po chwili nadjechał wóz parokonny, naładowany makuchem. Zaczepili powożącego, żeby ich zabrał z powrotem do miasteczka, ale młody mieszczanin począł się wymawiać, że konie zdrożone popasać będzie.
 Mówił czysto po polsku i twarz miał zuchowatą.
 — Dam ci dziesięć rubli, wieź zaraz — rzekł Stefan.
 — To paniczom pilno! Jak na wesele.
 — Nie wiesz co w Grelach słychać! — spytał go Kostuś.
 — Pani marszałkowa mocno chora, a Siemaszkę pochowaliśmy zeszłej niedzieli. Panicze znajome?
 — Jużci, tam jedziemy, wnuki pani marszałkowej.
 — To ja zaraz makuch zrzucę i zajeżdżam.
 — A widzisz! My swoi! A ty z miasteczka?
 — Ja Bohuszewicz Jan. Nie wie panicz?
 — Toć wiem. Ojca znałem.
 Po niedługiem czekaniu siedzieli na słomie w wozie na swych tobołkach i jechali po rozgrzęzłej wiosennej drodze. Mieszczanin koni nie żałował.
 — Nie wiesz? Sprowadzili do Grel doktora? — spytał Kostuś.
 — Onegdaj posyłali aż do Lubienia. Ale niech się panicze nie gryzą. Gdzieby pani z Grel umrzeć miała? Tyle ludzi za nią Boga prosi i tyle ma opieki. Moi teściowie też wszystko na mnie zdali i tam siedzą. Panicz wie — Kafarowie, co z Galicji przyszli.
 — Nie może być! Bohuszewicz dostał Kafarównę, to już nie do wiary. Winszuję ci!