Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/214

długiej chwili odezwał się:
 — To już grelskie lasy. Zaraz młyn i dwór!
 W Stefanie tłuc się poczęło niesfornie serce. Co zastanie? Babka! Może przyjdzie za późno. U młyna, klekocącego głośno, stało kilka fur chłopskich i mężczyzna w krótkim kożuszku rachował się z chłopami.
 — Tatu! — krzyknął Bohuszewicz.
 Oficjalista podniósł głowę i zdumiał.
 — A ty tu co robisz? — zawołał.
 — Panicze do Grel jadą.
 — Co tam słychać, Kafar? — krzyknął Kostuś.
 — Dzięki Bogu, dzisiaj lepiej. Zasnęła pani zdrowo z wieczora. Rano nie było gorączki.
 Zbliżył się i witał, patrząc bystro na Stefana.
 — To kozarskiego pana syn! — rzekł Kostuś.
 Zeszpecona prochem, surowa twarz Kafara rozjaśniła się, jakby słońcem.
 — To już dla pani najlepsze zdrowie! Czekali pana, czekali, Siemaszko nie doczekał. Poganiaj, Jasiek, ile mocy w szkapach. Będzie-że radości.
 Ruszyli tęgim truchtem. Kostuś się roześmiał.
 — Ot, i jest wieczna historja marnotrawnego syna. Na mnie nikt nie spojrzy i nie ja babkę wyleczę. Och, odetchnąłem. Takem się lękał, a ty czegoś taki blady? Kryzys minął, teraz tylko karmić i pilnować, będzie zdrowa!
 Stefan zdawał się nie słyszeć! Z tchem zapartym patrzał przed siebie. Ale jechali wąską groblą wśród olszyn, a wokoło las wszystko zakrywał. Niespodziewanie Bohuszewicz rzekł:
 — Ot, i dojeżdżamy!
 Wtedy Stefan ujrzał tuż z lasem łączący się stary, odwieczny sad, a po bokach kilka budowli szarych, niskich, z omszałemi dachami, podpartych ze wszech stron i struktury staroświeckiej.
 Las je ze wszech stron otaczał i ukrywał w swem wnętrzu, a leżały przy ziemi niskie, niepozorne, ubogie,