Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/230

się trzy chaty, a w Siennej pięć. Tamci jeszcze strasznie się boją, my już nic!
 Straszna przez swe zeszpecenie twarz Kafara promieniała. Błyskały mu wilcze zęby w uśmiechu.
 — Nabiorą i oni mocy, niechno raz do Wilna, do Kalwarji pójdą. Toć pięć lat temu żyli, jak bydło, nic nie rozumieli.
 — Cicho! — upomniał któryś. — Jakiś chłop jeszcze się wlecze. Ale gorzej, sam donoszczyk!
 Kafar począł znowu ze swej książki czytać, ludzie pieniądze brać i wychodzić; każdy w progu się ukłonił i “pochwalony” rzekł.
 Odpowiadali oboje młodzi i Kafar, nowoprzybyły milczał. Wreszcie sam został i do biura przystąpił. Człek chudy, łysy, o twarzy ponurej, chorej, żółtej. Ubrany był w burkę, po szlachecku. Kafar książkę swą w zanadrze kożucha wsunął, twarz mu się skurczyła, ręce wsunął w rękawy i jakby czekał zaczepki. Ale stary wydobył woreczek z kieszeni i rzekł:
 — Córka mi mówiła, że można dostać tych nowych kartofli na nasienie. Chcę kupić furę.
 — Po rublu worek — rzekła Misia.
 Bez targu szlachic położył na biurze pięć rubli. Misia napisała kwit.
 — W poniedziałek wam Kafar wyda.
 — Może dziś. W poniedziałekbym sadził. Córka ze mną jest, nasypiemy przy miesiącu.
 Spojrzał nieśmiało, nieufnie na Kafara i dodał:
 — Natalka do was zaszła.
 Kafar jakby zmiękł. Ukłonił się państwu, zdjął z jeleniego rogu pęk kluczy i rzekł:
 — To chodźmy. Nie warto dziewczyny męczyć! Nasypiemy we dwóch.
 Gdy wyszli, Misia bez odetchnięcia poczęła sumować prędko kolumny cyfr, wciągać je w różne księgi. Stefan nie miał co robić, ale nie odchodził i patrzał na nią, z okna biła woń wiosny, blask nowin i pulsowało życie.