Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/243

Teraz nie kwity pisać, ale spacerować o księżycu z lubym!
 — Może chcesz konia do miasteczka czy do Tuhak?
 — Innym razem poproszę; teraz tylko tobie przyprowadziłem towarzysza i życzę przyjemności.
 Misia wstała, podeszła do okna, by je zamknąć. Kostuś odskoczył, zaśmiał się i ruszył na ganek, Stefan pozostał i patrzał na nią, potem wyciągnął rękę i bez słowa podał jej gałąź czeremchy.
 — Pozwolisz mi tu być chwilę? — rzekł głucho.
 Misia spojrzała na niego i jakby zrozumiała, jakby się zlękła tych oczu, co ją paliły, obejmowały, przez sekundę zawahała, potem skupiła się i wyzywająco wyprostowała.
 — Owszem, nie bronię! — rzekła odchodząc do biura.
 Usiadła i starała się dalej pisać, ale nie mogła, więc zebrała po chwili kwity, zamknęła szufladę.
 — Czy pan ma co do mnie? — spytała.
 — Tak, pani.
 — Słucham — rzekła spokojnie, stając w oknie i zakładając ręce na piersi. Patrzała gdzieś ponad nim.
 — Poszę panią o szczęście! — szepnął gorąco.
 — Bzy nie kwitną jeszcze i wątpię, czy ich pan tu doczeka! — odparła z lekkim uśmiechem.
 — Nie, bzów teraz nie doczekam, bo, otrzymawszy odpowiedź pani, wyjadę, by stosownie do tej odpowiedzi życiem pokierować.
 — Nie rozumiem pytania. O jakie szczęście pan prosi mnie?
 — Kocham panią. Chcę pani ręki, serca, życia.
 — Za taką ofiarę należy podziękować. Dziękuję panu, ale przyjąć nie mogę ani ofiarować wzamian tego, czego pan żąda. Gdy pan się zastanowi, będzie mi pan wdzięczny za odmowę.
 — I to już jest pani ostatnie słowo? Wyrok dla mnie stanowczy? Nie zostawia mi pani nadziei, nie pozwala starać się o swe serce?