Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/246

 — Telegram do panicza.
 Psy poczęły się łasić. Żyd podszedł i podał kopertę, Stefan rozerwał ją, przeczytał i obojętnie wsunął do kieszeni. Potem zapłacił posłańca i rzekł do Misi po francusku:
 — Od matki. Dziad mnie wzywa w ważnym interesie.
 — Zatem koniec! — rzekła, idąc zwolna ku domowi.
 — Czego koniec? — spytał.
 Milczała.
 — Jutro pan wyjeżdża?
 — Tak. W każdym razie miałem wyjechać. Trzeba będzie walczyć o wyzwolenie. Zwlekałem za długo!
 — I tu pan wróci na stałe?
 — Nie. Tam będę pracował, zarabiał. Tu — cobym robił? Czasem, na wielkie święto przyjadę, na panią popatrzeć.
 — Ja tu nie będę mogła pozostać teraz.
 — Opuści pani babkę?
 — Muszę i muszę jej powtórzyć dlaczego.
 — Dlaczego?
 — Po tem, co mi pan powiedział i po mojej odpowiedzi, czemże tu będę? A gdybym została, gdy pan oprzytomnieje, moja tu obecność krępowałaby pana. Babka mi przyzna rację, muszę się oddalić.
 — I zaco? Dlaczego tak mi niechętna?! To nie minie, nie przestanę kochać pani, ale i dokuczać oświadczynami nie będę. A gdy się pani stąd oddali, znajdę panią wszędzie, by czasem popatrzeć, głos posłyszeć.
 — Poco pan mówił, poco? Tu było tak dobrze, cicho. Babka nową mieć będzie zgryzotę, gdy się dowie.
 — Mówiłem babce, i przepowiedziała mi odmowę pani — mówiła — żem pani nie wart. To prawda, ale powiedzieć, co czuję, musiałem.
 Z za węgła domu wynurzył się Kostuś ze strzelbą w ręku.
 — Co to było? To psie ujadanie i krzyki? Zło-