Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/247

dzieje?
 — Depesza do mnie. Jadę jutro!
 — Płaczesz, Misiu? Nie żenuj się.
 — Dlaczego mam płakać! — żachnęła się.
 — No, po nim. Zaręczyliście się, mam nadzieję?
 — Nie mamy wcale zamiaru.
 — O czemżeście gadali tyle czasu? A ja wam tak zazdrościłem! Co za cymbał z ciebie, Stefan. Jakto, nie wybaczyła ci jeszcze hrabiny?
 — Nie żartuj — burknął Stefan, a Misia ruszyła szybko ku domowi.
 — Misiu — zawołał za nią — wczoraj podsłuchiwałem, coście z Marynią mówiły w nocy.
 Stanęła, jak wryta.
 — Ja nic nie mówiłam, chyba zmyślasz. Poco mię prześladujesz, dokuczasz! — dodała prawie ze łzami. — Ach, żebym tu już nie była!
 Dogonił ją, ujął za rękę, pocałował.
 — Nie, nie, nic nie powiem. Nie będę dokuczał, ani żartował. Nie chcesz ani mnie, ani jego — dobrze! Zabalsamujesz się, jak Duszka, będziesz swatała moich synów. Już zgoda! No, roześmiej się. Stefan zaraz wyjeżdża, ja zostanę. Przecie z dwojga złego mnie wolisz, no powiedz? Do mnie nie masz żalu za nikogo. On sobie pojedzie, dzięki Bogu! I już odszedł, niema go. Zadręczał cię, niegodziwiec, puls, jak w zapaleniu. No, na zgodę, na przyjaźń, Misiu, siostrzyczko, dostanę buziaka?
 Żachnęła się, spojrzała nań wściekle, skoczyła na ganek i zatrzasnęła drzwi za sobą.
 Kostuś wrócił też do domu, Stefana nie było i, nie doczekawszy się go, zasnął.