Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/258

przysłała na jakiś czas.
 — Katolikami zapchaliście cały dom.
 — Zakazu niema na to.
 — A córka wasza co niedziela w kościele bywa. Patrzajcie, żeby biedy nie było.
 — Jakiej biedy! Przejść nie przejdzie, bo nie wolno. Zakon na to jest.
 — Zawsze niedobrze, jak ludzie gadają.
 — Mnie ludzie tyle co splunąć warci. Mnie obchodzi prawo i prawa pilnuję.
 — W Kozarach, w cerkwi to was też nigdy nie widać.
 — A kogo tam widać! Bab trochę gada przede drzwiami, chłopów wcale niema.
 — Przykład dajcie.
 — Jak mnie wyświęcą choćby na djaka, to przykład dam. Ja już stary, stać tyle czasu nie zdużam.
 Gdy gość odjechał, Natalka wpadła niespokojna.
 — Co gadał? Coś węszy?
 — Siana chciał.
 — Dajcie.
 Stary podniósł oczy ponure.
 — Ja już dosyć dał, nie dostaną nic!
 Po tej wizycie uspokoiło się. Minął adwent, na święta pan Saturnin się położył i bardzo stękał. Odwiedził go djak z Kozar i zdziwił się, że zastał go pod opieką baby służącej.
 — A gdzież to Nataszka wasza?
 — Wybrała się w odwiedziny do ciotki, aż pod Brześć.
 — Ot, a ojcu Mitrofanowi napletli, że ona do tej bandy należy, co do Polszy poszła. Już ich pilnują i połapią.
 — A niech połapią.
 — Rozpusta się wzięła! — biadał gość. — Z Oziernej już i grosza niema dochodu, teraz zaraza na Pachołki i Sienną przeszła. Bez policji toby dzieci nie chrzcili, do spowiedzi trzeba uradnikom gonić. W pogaństwo się za-