Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/264

 — Pan tutaj! Skąd? Jak?
 On podszedł, zdjął kapelusz i patrzał w nią jasnemi, rozkochanemi oczami.
 — Rada mi pani! — rzekł radośnie. — Naprawdę, patrzy pani na mnie serdecznie. Wysłużyłem wiarę?
 — Skąd pan się tu znalazł? Gdzie konie?
 — Fura pod młynem. Spytałem młynarza, gdzie pani, i czekam! Przecie nad siły moje było witać się z innymi.
 Uśmiechnęła się, odzyskując swój humor, i rzekła:
 — Więc ta roczna nieobecność ma być dowodem uczuć i miał pan tem wysłużyć wiarę! Przecie, żebym ją nawet miała, tobym straciła! I żeby nie gwałtowny list babki, ileżby jeszcze czasu trwała ta niby próba wytrzymałości uczuć!
 — Misiu, żartem mnie witasz! — szepnął.
 — Mam płakać? Przecie pan jest nareszcie. Nie śmiałam się i nie żartowałam dawno! Dla mnie przez ten rok dał pan tylko jeden dowód, że pan nie wie, co tęsknota, i tego zazdroszczę panu.
 — Misiu, kochanie! Polubiłaś mnie trochę?
 — Nie wiem! Może nie, bo tęskniłam nieznośnie — odparła, próbując się uśmiechnąć, a łez mając pełne oczy.
 — Mojaś jedyna! — szepnął, ręce jej okrywając pocałunkami.
 Opanowała się i rzekła:
 — Jedźmy! Babka się niepokoi.
 Ale on stał i błagał oczami. Pochyliła się i dała mu swe usta.
 Długą chwilę milczeli potem, jechała stępa, on szedł obok, i dusze mieli tak ciche i uroczyste, jak bór, co je otaczał.
 — Misiu! — szepnął.
 Spojrzała nań spłoniona.
 — Żebyś mnie kochała rok temu i dała jeden pocałunek, nie odszełbym, i możebyś teraz już nie kochała,