Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/38

 — Co, co się dzieje? Byliście w miasteczku?
 — Byłam cały czas tam. Złowili już dwóch waszych, co się w tę noc wyrwali! Widziałam, dwa chłopaki. Siekli ich na rynku po trzysta nahajek! Tamtych już pognali dalej.
 — Wszystkich?
 — Nie. Zmarła kobieta, co w ową noc dziecko miała.
 — Któraż? Chyba Feliksowa!
 — Dziecko pop ochrzcił. Żyje! Feliks poszedł. W szpitalu dwoje zostało: Nikodem i dziewczyna Romanowa ze złamaną nogą. No, i owi dwaj chłopcy zsieczeni też w szpitalu leżą.
 — To się już więcej nikt nie uratował?
 — Dwóch niema, co konie na noclegu paśli.
 — To pan Wincenty był i Feliksów chłopak — przypomniał sobie Wiktor.
 — Niema ani ich, ani koni. Szukają wszędy. A bydło to wczoraj z licytacji sprzedali.
 — Kto kupił?
 — A któżby? żydy! No i pan Saturnin przepadł. Nie był u żyda Papirnego, pieniędzy nie dawał.
 — Ten nie zginie. Ma pieniądze.
 — A moi? Ojciec i chłopcy? O Jezu! Jezu! — jęknęła Marcelka.
 Potem siedzieli, nieruchomi, milczący, aż wreszcie rzekła stara:
 — Was już szukają. Słyszałam w kuźni, jak chłopi gadali, że przykaz po kancelarjach dany, by, kto człowieka z krośniańskiej szlachty znajdzie, do naczelnika dostawił.
 — Złapią nas — szepnęła Marcelka.
 — Niedoczekanie, by żywych dostali! — ponuro rzekł Wiktor.
 — Ja, stara, się nie dałam, wy — młodzi! Tu dobra schowka do zimy.
 — A zimą, jak zająca, wytropią.