Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/42

Żydzi pogadali coś żywo z sobą i Abram posłał bachora, żeby mu co rychlej najął mieszczanina z furmanką.
 Mieszczanin był to Bohuszewicz.
 Mróz był, sanna doskonała, ruszyli żywo ku borom.
 — Za godzinę zalecim do Kozar! — rzekł Abram.
 — Tak wam pilno. Zabawim i parę godzin, bo to długie trzy mile.
 — A z Kozar do Grel na błota niedaleko?
 — A toście nie mówili, że do Grel jedziemy.
 — Nu, to co? To po drodze.
 — To mi jeszcze rubla dołożycie.
 — Ojoj, zaraz rubla, zaco? Jaki wy chciwy. Co to wam za fatyga, albo to roboczy czas! Dam wam na święta wódki.
 — Ile dacie wódki?
 — Nu, my stare znajome. Dam cały garniec.
 Bohuszewicz zgodził się. Abram, z taniego targu rad, począł gawędzić:
 — Czy to prawda, że wy się będziecie żenić z tą Teklą, co u was służy?
 — Kto to gada?
 — Ona sama. Ja był o błahoczynnego onegdaj i ona przyszła do matuszki. Stali ją łajać, że u nich służbę rzuciła i do was poszła, a ona mówi, żeście jej obiecali żenić się.
 — Na taką obiecankę każda baba łasa. Można obiecać! — mruknął Bohuszewicz.
 — A wasz synek hoduje się?
 — Zdrów, dzięki Bogu.
 Niechętny był widocznie do rozmowy, więc i Żyd umilkł. Minęli las, poczęli zjeżdżać w równinę.
 — Ot, i niema śladu po Krośnie! — rzekł Żyd.
 Bohuszewicz spojrzał w lewo. Na płaszczyźnie sterczało jeszcze kilka popalonych szkieletów drzew i kościółek.
 — Komu ziemię oddadzą, nie wiecie?
 — Kazionna będzie. Ktoś w posesję weźmie. Ład-