Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/44

konia wstrzymał.
 — Ludzie! — krzyknął. — Dobrze jadę do Grel?
 Nie było odpowiedzi. Postaci zaczęły się oddalać, maleć, ginąć w łozach. Szły bez szelestu, jak duchy.
 — Nie zagabujcie ich! — szepnął Abram. — To pewnie strzelcy co na kozy się zakradają. Jeszcze wystrzelą.
 — Ale, strzelcy. Toć jedna baba i nic w rękach nie mają. Ot, i przepadli, jakby skroś ziemi poszli.
 — Wy poganiajcie konia! Niech ich djabli biorą! To dobrze, że przepadli.
 Ruszyli, ale Bohuszewicz raz i drugi się obejrzał.
 — Jakaś nieczysta sprawa — mruknął.
 Ściemniało zupełnie, gdy dojechali do wodnego młyna. Tam znowu spotkali pieszego, ale ten ich poznał i zatrzymał i na sanki do Abrama przysiadł. Był to Siemaszko, obładowany workiem ryb. Abram zaczął mu pochlebiać i rozpytywać, co w Grelach się dzieje.
 — Dobrze się dzieje. Ot, szczupaków nabrałem blisko puda. Będzie co jeść jutro wieczorem. Z miarki młynowej pierogi się zebrały. Głodni nie będziemy.
 — To pan i młynarz, i rybak. Na wszystko jest czas! Aj, co pan za drogi człowiek.
 — Toć tyle roboty, co ten młyn i ryba. Innej niema. U nas na gumnie inwentarz wróble, koty i sowy, a zboże w stodole to pleśń po toku. My, wiadomo, wolne ludzie, nic nie mamy.
 — Jakże tak się trzymacie? Trzeba, żeby znowu dwór był. Aj, u was tyle bogactwa.
 — My nie narzekamy. Zmordowali się przez tamtą zimę i lato, pohulali, to teraz odpoczywamy.
 — Oj, straszno było. Cud, że i Grele nie przepadły. Pani marszałkowa dobre i sługi ma, i przyjaciele.
 — Kto ma pobrzękacze, ma i posługacze! No, to my i w domu. Chodźcie, panie Bohuszewicz, do mojej kwatery, ogrzać się i przekąsić, konia w stajni postawim. Zanim Abram się nagada, to i północ będzie. We dworze