Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/49

i, brnąc bez drogi, ruszył w kierunku poklasztornych ogrodów. Przesadził tam płot i dotarł do furty. Psy go opadły i wywabiły zakrystjana.
 — Kto tam? Czego?
 — Do księdza mam interes.
 — O tej porze? Bez drogi? Kto wy?
 — Ja cudzy. W kazionnych lasach służę. Po drodrze do Grel wstąpiłem. Pani marszałkowa list kazała księdzu do rąk własnych oddać.
 — Ano to chodźcie!
 Poprowadził go korytarzami, pociemku, i wreszcie jakieś drzwi otworzył i, wpuszczając gościa, zawołał:
 — Proszę księdza, to z Grel jakiś człowiek!
 I, więcej się nie troszcząc o przybysza, wrócił do swej izby.
 Ksiądz czytał przy świecy u biurka, głowę tylko podniósł i spytał:
 — A co tam w Grelach? Chory kto, broń Boże?
 — Ja nie z Grel, ojcze duchowny. Ja tak rzekłem, żeby się tu dostać. Nie mogłem prawdy rzec. Ja jestem z Krośny, Wiktor Krośniański.
 Mówił głuchym szeptem. Ksiądz wstał żywo, podszedł do niego.
 — Biedaku! żyjesz? Co z tobą? Sam jesteś?
 — Tutaj sam przyszedłem. Ale my we dwoje, z Marcelką.
 — Jakżeście wytrzymali? Kto was przechował?
 — Żyjem. Przechował Bóg.
 — No, ale jakże będzie? Co dalej myślicie robić? Nie straszno wam? Zima, głód!
 — Nie straszno już, nie zimno, nie głodno! Przywykliśmy. Zpoczątku było wszystko, i strach, i żal, i desperacja. Jeszcze człowiek pamiętał, że coś miał, czemś był. Teraz to już całkiem od tych dumek wolny.
 — Ale jakże żyliście, gdzie?
 — Jesienią w borach, po łozach, w świerkach, jak zima nastała, w stogach. Tam ciepło.