Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/50

 — Cóżeście jedli?
 — Można prawie nic nie jeść, tak leżąc w sianie.
 — Toś ty pewnie głodny. Czekajże, każę ci co dać. — Ksiądz do drzwi się rzucił.
 Wiktor zatrzymał go.
 — Uchowaj, Boże, kto się dowie, pójdzie gadanie. Zginie ksiądz. Nie trzeba, ja nie po jadło tu przyszedł. Mam inną prośbę.
 — Co, co! Mówże.
 — Ja przyszedłem prosić ojca duchownego, żeby nam ślub dał.
 — Jakto! Aha! Tobie i Marcelce, jakże to. Toć was prosto od ołtarza wezmą, i mnie także. Metryki nie mogę wydać. Za to i kościół mogą zamknąć. Nie sposób.
 Wiktor stał spokojny. Twarz jego zmieniona, twarda, chuda, ciemna, wyglądała, jakby z kamienia wyciosana. W oczach palił się jakby żar roztopionej stali.
 — My na to już sądzeni, ni imienia, ni stanu, ni metryki nie mieć. Ale my przecie ludzie, nie zwierzęta, my chcemy przed Bogiem sobie ślubować, w Jego kościele, przed wami, ojcze. Miłowaliśmy się w spokoju i dostatku, miłujemy się jeszcze silniej teraz w takim boju. Nie odstąpimy siebie do śmierci, ale po śmierci chcemy, by nas Bóg za prawych katolików i małżonków przyjął i nie rozdzielił.
 Ksiądz zamyślony począł po pokoju chodzić, wreszcie stanął i rzekł:
 — Co ja wam poradzę! Dla was, dla parafii, dla siebie, nie mogę ślubu dać wedle zwykłego obrządku. Tak uczynimy. Jutro pasterka. Zaraz po północy, w kościele ciżba, ciemnawo. Przyjdźcie, zginiecie w tłoku. Poklęknijcie obok siebie, za ręce się trzymając i módlcie się. Ja mszę świętą i wszystkie pacierze za was ofiaruję! To będzie wasz ślub, Bóg wszystko wie!
 Wiktor do kolan mu się pochylił.
 — Pod amboną będziemy. Ojciec duchowny niech ku nam spojrzy. I ot, takie obrączki mam. Do poświę-