Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/51

cenia przyniosłem.
 Podał dwa z drutu misternie splecione kółka.
 — Znalazłem drut na pogorzeli u nas. Uplotłem. Nie stać nas na inne, uszanujemy by szczerozłote.
 Ksiądz począł święcić, wzruszony. Potem, oddając, rzekł:
 — Dadzą wam szczęście. Ufajcie!
 — Wiarę mamy i nijakiego lęku.
 Pocałował rękę księdzu i chciał odejść.
 — Czekajże. Tu coś znajdę przecie, byś się pożywił. Ot, jest w szafie chleb, wódka, masło, odpocznij, zjedz.
 — Bóg zapłać. Jakżebym jadł bez niej. Pójdę.
 — A gdzież ona?
 — W cegielni, het za cmentarzem. W nocy dziś przyszliśmy i ukryli się.
 — To weźże, co tu jest, i zanieś. To wy tak bez ciepłej strawy żyjecie?
 — Jesienią, w borach czasem nieciliśmy ogień. Teraz straszno, daleko dym i blask widać.
 Ksiądz oddał mu pół bochenka chleba, trochę masła i sera, wódki odmówił.
 — Nie wypijemy ani kropli. Jeśli łaska, wezmę trochę soli i cukru — poprosił.
 Wsunął otrzymane zapasy w zanadrze, za swój wytarty kożuch i, raz jeszcze podziękowawszy, wyszedł. Ksiądz go przeprowadził do furty. Śnieg sypał bezustannie. Zbieg radował się, bo zacierał ślady.
 Wyszedł na drogę, dobrnął cmentarza i ruszył w pole ku opuszczonej w zimie cegielni.
 Było to dobre schronienie, bo nikt przy niej nie mieszkał, a zapas cegły był wyprzedany. Zaspy śniegu utworzyły się wokoło, i Wiktor po pas zapadał, zanim się do pieca dostał. Usunął jakąś deskę i w czarnej czeluści przepadł. Śnieg po chwili zasypał i ślady jego i otwór.
 Nad ranem śnieg padać przestał, mróz był niewielki, ludzie zaczęli się sposobić do tradycyjnej wigilji.