Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/52

 W Grelach pan Ksawery ruszył na zające, pani marszałkowa kazała Siemaszce założyć klacz do sanek, a starej Monice włożyć do koszyka bułkę i ryby.
 — Gdzie się wybierasz? — spytał brat.
 — Odwiedzę Horbaczewską w więzieniu.
 — Przecie ją mieli wywieźć?
 — Chora. Do dworku pozwolili się przenieść.
 — Ale wrócisz na wieczór?
 — Wrócę. Drozdowski dopilnuje tymczasem Stasia, a dzieci będą u Moniki.
 Ruszyła z Siemaszką, który natychmiast począł jej prawić o potrzebach gospodarskich.
 — Krów dwadzieścia i zboże ma na sprzedaż Bohdanowicz z Krasek. Prosi, błaga, żeby zabrać, bo onby chciał co rychlej wyjechać, a żydzi zrobili nań zmowę. Dają pięćset rubli, a on chce tysiąc, i warto. Chłopi już na robotę chcą chodzić, bo z nich pieniądze duszą.
 — Dlaczegóż Bohdanowicz rzuca dzierżawę?
 — Za syna go ciągają. Chłopak gdzieś się zawieruszył.
 — Może zginął?
 — Żyje. Zagranicę się wykradł. Horbaczewski zginął.
 — Wiem, ale nie mów tego matce. Ona jeszcze myśli, że ocalał.
 — Nie powiem. Poco!
 — Kupię te krowy i zboże, ale pieniądze otrzyma Bohdanowicz za miesiąc.
 — On się zgodzi na pani słowo. Zabiorę zaraz po świętach! Och, przecież znowu życie będzie. Bez roboty człowiek zgryzoty nie zmoże!
 Popędził raźno konia i rozpowiadał o swych gospodarskich planach. Pani marszałkowa milczała, zatopiona w swych myślach, i tak zajechali przed dworek Hrehorowiczów w miasteczku. Wszystkie dzieci i wdowa po nauczycielu wylegli na ganek, rzucili się do rąk swej dobrodziejki. Spytała zaraz o zdrowie pani Horbaczewskiej