Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/56

 Nie umiała więcej. Codzień to odmawiała.
 Wstali teraz z braciszkiem i, wspinając się na palce, wyciągając szyję, pocałowali dwa najniżej wiszące dagerotypy.
 Wszyscy powstali z kolan. Pan Ksawery chciał dźwignąć chorego, ale ten sam wstał i pierwszy raz wymówił:
 — Maryniu, chodź do mnie!
 Dziewczynka przybiegła, wyciągnął do niej ramiona, przygarnął do piersi i ucałował.
 — Wujek zdrów! Wujek gada! — poczęła wołać.
 Ale on wyczerpany, upadł w fotel.
 — Dzieci, do stołu. Nie męczyć wuja! — zakomenderował pan Ksawery. — Ani mru-mru, bo nie dostaniecie niespodzianki. A możebyś się położył, Stasiu?
 — Nie, nie! — zaprzeczył chory. — Z wami, z wami!
 Zasiedli wszyscy do stołu. Wieczerza była krótka, ale tylko dzieci jadły i pan Ksawery, tamtych dwoje ledwie tknęli, i pani marszałkowa zaraz po ostatniem daniu wyszła do siebie. Za nią wysunął się chory, a wtedy dzieci rzuciły się do dziadka z prośbą o niespodzianki.
 Zjawili się też Siemaszkowie, stara Monika, Drozdowski, a każde coś dzieciom przyniosło. Dostały gwiazdkę z kolorowego papieru, orzechów, rodzynków, a wreszcie ukazały się prezenty i pana Ksawerego: para królików dla Maryni, łuk i strzały dla Kostusia.
 Rozpoczęła się wielka uciecha.
 Służba, przyjaciele przyglądali się, powtarzając:
 — Sieroty, nieboraczki, panięta takie, ot, czem się to raduje. Jak te pisklęta porzucone!
 Aż dzieci, nacieszywszy się darami, przypadły do pana Ksawerego.
 — Dziadziu, zaśpiewaj, zaśpiewaj.
 Roześmiał się Siemaszko.
 — Ot, czego się to napiera.
 — A co wam, bąki, śpiewać: Aaa, kotki dwa?
 — Nie, to co to: hu ha! — zawołał chłopak.