Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/59

kantorek i po chwili przyniosła szkatułeczkę.
 — Trzeba to sprzedać.
 Szkatułka pełna była klejnotów.
 Pochylili się nad nią i, przeglądając, mówili:
 — Kolja prababki, matczyne perły, turkusy jeszcze stolnikowej, tabakierka szambelana, pierścień od ks. Józefa, brylantowy markiz babki, a ten szmaragd zaręczynowy ojca, spinki koralowe od żupana....
 — Virtuti militari zostawię, resztę trzeba sprzedać.
 — Szkoda! Do kroćset! — mruknął pan Ksawery.
 — Trzeba zachować ziemię, tę trochę, co uratowano.
 — Myślisz, że Stefek tu wróci! Matka go zwichnie, spodli, zmarnuje. On dla nas stracony.
 — Ale ja muszę uchować przede wszystkiem ten klejnot, którego za pieniądze nam nie dostać. Dla kogo, mniejsza, dla wiary i idei! Wszystko inne sprzedam, byle to było!
 — Rób swoje. Ja, wiesz, bić umiem, siec, gryźć. Potrafię teraz tylko kląć i plwać szelmostwu w oczy! Ty rób swoje! Ale możeby lepiej sprzedać srebro kozarskie, które Siemaszko uratował.
 — Nie, to wszystko, co Stefkowi po ojcu zostało. Matka bogata wprawdzie, ale taka młoda, światowa, może jeszcze zamąż wyjść. Będę to srebro dla niego chować. Klejnoty moje. Zostawię trzy pierścienie, order Józefa, a resztę trzeba sprzedać. Jurjewiczom trzeba do Tobolska wysłać jaki grosz, tutaj inwentarze, ziarno, paszę kupić, Horbaczewskiej pomóc, Stasiowi też dać na dalszą kurację.
 — Kto to kupi tutaj?
 — Musisz z tem do Warszawy pojechać.
 — To i owszem. Dowiem się, jakie są horoskopy polityczne.
 Pani marszałkowa uśmiechnęła się smutnie i zamknęła szkatułkę z klejnotami.
 — Nieprędko o nas znowu będzie mowa w europejskiej polityce. Jesteśmy, jak zboże po gradzie, strato-