Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/62

 — Kostuś, schowałeś medalik?
 — Oho, nikt nie znajdzie.
 — Nie trzeba nikomu mówić, że mamy. Wiesz?
 — Wiem, nikomu.
 — Bo, jakby odebrali, strach!
 — Strach. Strach!...
 Żebraczka chwilę rozmawiała z panią marszałkową, jakby jej z czegoś zdawała sprawę. Gdy Monika wróciła do garderoby, znalazła ją, zbierającą się do drogi.
 — Co to? Nie zanocujecie?
 — Bóg zapłać. Do miasteczka muszę, na Mszę. Noc pogodna, nad ranem dojdę! Zostańcie z Bogiem.
 — Poczekajcie-że. Torby wam naładuję, opatrzę! Wstąpcie, nie bawiąc, pobądźcie dłużej.
 — Daj wam, Boże, wszystko dobre i waszej pani sto lat zdrowia. Wstąpię na pisklęta popatrzeć.
 I poszła w tę zimową noc, sama, w pustą drogę. A noc była pogodna, jasna, nie mroźna, a taka cicha, że słychać było spadanie śnieżnej okiści z drzew przydrożnych.
 Żebraczka sunęła, jak szare widmo, i wreszcie, jakby tknięta tą ciszą, zaczęła półgłosem śpiewać pieśń kolendową.
 Nagle w lesie, przy drodze rozległo się tuż za nią:
 — Matko!
 Stanęła. Z za drzew wynurzyły się i brnęły ku niej dwie postaci. Poznała.
 — Już was szukać miałam!
 — Myśleliśmy, że już nigdy was nie ujrzymy! — rozradowanym głosem wyszeptała Marcelka.
 — Skądże wy?
 — Z miasteczka, od ślubu! — rzekł Wiktor.
 — Jakie my, taki ślub. Ksiądz kazał na Pasterce być, ślubowaliśmy, w tłumie klęcząc, a on ku nam patrzał, błogosławiąc.
 — Bóg widział i słyszał. On wam świadkiem i metrykę napisze. Hej, wyrośnie ród wasz, jak to ziarno za-