Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/67

 Zwróciła ku niemu swe bystre oczy i milczała.
 Dziewka, sprzątająca po wieczerzy statki, spytała opryskliwie:
 — To pewnie i jeść chcesz?
 — Nie. Sytam.
 — To i dobrze, bo garnki puste!
 Zaczęła naciągać na siebie kożuch.
 — Gdzie to się wleczesz! — krzyknął Bohuszewicz.
 — Gdzie mi się podoba. Ja tu u was nie poddanka. Idę, gdzie chcę!
 — Niechno posłyszę, że co szczekasz? — zagroził.
 — I szczekać mi wolno, kiedym u kata w służbie! — odwarknęła, zatrzaskując drzwi.
 Może i nie dosłyszał, bo tylka zaklął i dalej ćmił fajkę, w ogień patrząc.
 A po chwili rzekł:
 — Nie pomnisz, gdziem cię widział?
 — Pomnę!
 — Gdzież?
 — Przy onym dębie wisielców! — patrzała nań przejmująco.
 Milczał, powiekami przysłonił oczy.
 — Ten, co wieszał te ludzie, moc miał — rzekła po chwili powolnie.
 — Samsonową.
 — Nie, Kainową.
 Żachnął się, a potem grubo się roześmiał.
 — To myślisz, że Jenisiejec wieszał Jenisiejców?
 — Nie, wiem, że nie Jenisiejec to był. Ktoś za Boga chciał być, pomstę brać, a to nie wolno!
 — Mądraś! Księżą gospodynią musiałaś być za młodu! — roześmiał się.
 Milczała. Długą chwilę tylko ogień trzaskał i świerszcz cykał w ciepłej szparze pod piecem.
 — Pięćdziesiąt ludzi było w Krośnie! — zaczęła po chwili. — Feliksowa tejże nocy zmarła w połogu, dziecko u błahoczynnego się chowa. I zmarły dwa chłopaki, zsie-