Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/75

Marcinek! — dodał Kostuś.
 Stara spojrzała na ekonomową.
 — Ale! Dziecko ktoś nam podrzucił na jesieni. Za swoje chowamy.
 Żebraczka pokiwała tylko głową.
 — Od miasteczka idziecie?
 — Nie.
 — To nie wiecie, że księdza zmienili. Jeszcze na Gromniczną. Na pokutę zesłali, że to przeciw mieszanym małżeństwom był. Rozgrzeszenia takim nie dawał. Jakiś gałgan donos dał, mówią, że Bohuszewicz.
 — A cóż Bohuszewicz?
 — Ożenił się z tą swoją sługą, ruską, u błahoczynnego w łaskach. Tego swego synka sierotę od organistów odebrał, organiścina ze zgryzoty umarła. Ksiądz, co teraz nastał, to z popem i prystawem pija i w karty gra. Już mało kto w kościele bywa.
 — A cóż z ziemią w Krośnie! Kto trzyma?
 — Nie wiecie. Pan Saturnin wrócił. Wiarę zmienił i swój folwarczek odebrał. Oddali mu podobno nawet więcej jak miał. Budynki stawia. Reszta ziemi do błahoczynnego należy. Mówią, że Bohuszewicz w dzierżawę weźmie. Niema, jak łajdakiem być.
 — A widzieliście tych dwóch?
 — A niechże mnie Matka Boska broni!
 — A takci ich dolę zachwalacie!
 — Ze złości, że to kary Boskiej niema.
 — Jest, ino uważnie patrzcie! Ujrzycie, poczekajcie!
 Spojrzała ku słońcu, a Siemaszkowa zrozumiała.
 — Głodniście, a ja gadam. Chodźmy. Już i dzieciom pora na podwieczorek!
 Rozgościła się stara w oficynie u Siemaszków całe trzy dni. Niańczyła Marcinka, dzieciom pańskim rozpowiadała bajki, starszym różne nowiny po drogach pozbierane. Zdawała się czegoś szukać, kogoś wyglądać — wstawała w nocy, wychodziła na podwórze, nareszcie czwartego dnia obwiesiła się sakwami, obuła chodaki,