Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/76

wzięła kij i poszła w lasy.
 Szła zygzakiem, szeroką drogą i ścieżkami wstępowała do chat gajowych, do smolarni, do bud opuszczonych, do szopek chróścianych na łąkach — zaglądała we wszelkie kryjówki, wywroty, doły. Rozmawiała ze spotkanymi ludźmi, a gdy była sama w najdzikszych haszczach, śpiewała na cały głos nabożne pieśni.
 Nie wszędzie jednak dostać się mogła, bo mokradła i błota zatopione były i zalane wiosenną wodą — grząskie, niedostępne.
 Tak po tygodniu bobrowania wydostała się na krośniańską płaszczyznę.
 Z zaścianków nie było już widocznych śladów. Cegłę, drzewa opalone rozkradli chłopi. Kościółek tylko stał — i gdzie były osady, ruszały się woły — par kilkanaście, zaprzężone w sochy.
 Opodal pod lasem bielały nowe zręby folwarku, i słychać było łoskot siekier.
 Tam poszła żebraczka.
 Chlewy, stodółki stały już pod dachem. Kilku cieśli chłopów pracowało przy domu.
 Pan Saturnin ciosał razem z nimi, ale od niechcenia, raczej żeby napędzać innych, niż się samemu trudzić.
 Stara zatrzymała się, podparła na kiju i patrzała uparcie na niego.
 — Czego ty, starucha? — zagadnął ją po rusińsku. Nie poznał jej.
 — Ja sobie mandruję! — odparła w tem samem narzeczu. — Patrzę, nowa osada, myślę jak się też nazywa.
 — Krośna!
 — Jakże? Krośna tam była, gdzie orzą. Tę nową trzeba nazwać garncarzowa rola.
 — Czemu tak?
 — Nazwijcie! Kiedyś zrozumiecie czemu.
 Chłopi przestali ciosać, zaciekawieni słuchali.
 — Gliny tu niema na garnki.
 — Niema. Wasz dom na piasku stoi. Mocy w nim