Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/8

lała, do ziemi, zda się, przypadła — miała pozór stuletniej baby — obejrzała się.
 Z lasu wyszedł na drogę drab w mieszczańskiej kapocie, rosły, barczysty, patrzący zpodełba. Przyjrzał się starej, potem zerknął mimochodem na dąb — i spytał:
 — Ty co tu robisz, starucha?
 — Zdaleka idę, po prośbie.
 — Nu, to idź, czegóż stoisz.
 — Tak sobie, przystanęłam, by spocząć. Wy tutejszy?
 — Tobie co do tego?
 — Chciałam spytać, czy dwór bogaty? Warto wstąpić?
 — Ten tam? Kozary? Tam pusto.
 — Jakto?
 — A takto. Pana Hrehorowicza rozstrzelali, a pani z dzieckiem kędyś u krewnych. We dworze stoją Jenisiejcy.
 — I nic im z tylu dostatków nie zostało?
 — Komu? Hrehorowiczom? A cóż miało się zostać? Może te Grele, gdzie stara siedzi, jego matka. A ty ich znasz?
 — Byłam kiedyś przed laty w tych stronach — tak sobie przypomniałam. Cały kraj znam.
 — To nie warto było w te strony wracać.
 — Ot, do kościoła pójdę. Ksiądz opatrzy.
 — Ale opatrzy, spodziewaj się. Już go dawno niema. Kościół zamknięty.
 — Więc któż jest?
 — Pustka. Wszędzie, het. W Kozarach, w Krośnie, w miasteczku, po wsiach, po dworach. Ot, do krośnieńskiej szlachty idź. Ci jeszcze siedzą!
 Baba stęknęła głucho, na kiju wsparta powiodła oczami wkoło. Zatrzymała je na kapliczce.
 — Figura się też zwaliła? — szepnęła.
 — Co się miała walić. Toćby odnowili! Bawili się goście, krzyże wszystkie powalili — nie widzisz to?