Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/80

 — Jest! Matko! Przyszliście! — wyjąkał.
 — Strach miałam, żeście nie wytrzymali. Deremer powiedział?
 — On. My byli za takim oblewem, że nie można było zgruntować. Czekaliśmy, żeby choć trochę woda spadła. Onegdaj on się dobrał, po pachy w wodzie. Powiada — idźcie do Grel, albo gdzie chcecie, tu wam nie być w mojej części. Jakaś stara was szuka, może ją policja nasłała, żeby mnie zgubić. Gada, że jakieś papiery dla was ma, ciągnęła za język — nieczysta sprawa. Wynoście się do djabła — a to jeszcze ja przez was zginę!
 — Taki on, no, wszystko jedno! Zrobił co trzeba.
 — My jakby skrzydeł dostali. Po szyję byli w wodzie, i grzęźli, i płynęli. O Jezu! Przyszliście.
 — Gdzież Marcelka? Chodźmy do niej — i w drogę. Wszystko gotowe.
 — Ona tu, niedaleko. Ale jakże teraz będzie. Ona wcale już nie chce stąd iść i ja bez niej nie pójdę.
 — Co wam?
 — Matko! W Grelach synek nasz.
 — Tak mi się zdawało — zamruczała, idąc za nim w gąszczu.
 Po chwili Wiktor zcicha się odezwał, naśladując wabienie dzikich kaczek, a na to zaszeleściały krzaki i Marcelka rzuciła się do starej, bez dźwięku, bez słowa, obejmując jej kolana.
 — Przyszliście, matko, przyszli! — wyjąkała wreszcie. — O Jezu, żyli my tem czekaniem. Powiedzieliście jak będą liście! Całe lato czekali. Jak opadały liście, to i my zamierali. Myśleli — niema was, nie będzie.
 — Ciężko było takie papiery dostać.
 — A teraz, matko jakże nam odejść! Wiecie?
 — Wiem. Jakem do Grel przyszła i opowiedzieli, że ktoś dziecko podrzucił, o was pomyślałam. Niańczyłam chłopaka, dobrze mu tam będzie, bezpieczny się uchowa, aż wrócicie.