Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/85

chwili drzwi się otworzyły i już ubrana w paltocik i kapelusz wyszła dziewczyna smukła i szczupła o bladawej twarzyczce i takich, jak on bystrych oczach, i poczęli schodzić na dół.
 Dziewczyna miała w ręku spory koszyk, w którym brzęczało jakieś naczynie.
 — Wyrywali cię? — spytała.
 — Wyrywał Niemiec. Mam czwórkę.
 — A mnie się dzisiaj stokrocie tak udały, że pani Szymczakowa obiecała mi od miesiąca piętnaście rubli. Coś ty znów zrobił z czapką?
 — Ja myślę, że mi to urządził Świniarski, ale tamci nie chcieli go wydać. Ja mu się odpłacę. A wiesz, wychodząc, omal nie przewróciłem hrabicza. Popatrzał na mnie jak wół na ser.
 — E, tak ci się zdaje. On wcale nie pyszny.
 — Rękawiczki nosi, a na śniadanie je bułkę z kawiorem!
 — Co ci to szkodzi? Czyś głodny?
 — Phi, niebardzom też syty, ale co mi tam!
 — Co nam zresztą do niego! — ruszyła ramionami.
 Przeszli wpoprzek plac i weszli do podrzędnej restauracji. Chłopak został u drzwi, dziewczyna zbliżyła się do bufetu.
 Gruba restauratorka skinęła jej przychylnie głową, wzięła różowy bilet — i koszyki posłała do kuchni.
 Dzieci czekały chwilę. Były głodne. Zapach jadła je drażnił, to jedno to drugie przełykało nieznacznie ślinę, patrzyli na zakąski na bufecie. Po chwili koszyk wrócił z kuchni, cięższy. Teraz chłopak go wziął i ruszyli ku domowi. Mieszkali we troje z ojcem na Nowym Świecie w dwóch pokoikach, w oficynie, w kamienicy, której ojciec był rządcą.
 Gdy weszli do domu, chłopak zdjął tornister i zaraz przykucnął u stolika, coś notując w zeszycie, dziewczyna poczęła prędko nakrywać stół i wydobywać z koszyka obiad.