Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/87

 — Owszem. Miło mi będzie poznać zięcia i synowę.
 — Ona za męża weźmie Ducha, a ja za żonę Ziemię.
 Stary spojrzał po nich i rzekł poważnie:
 — I będziecie oboje mieć po jednem dziecku — Zawód.
 — Phi! — rzekł zuchwale Kostuś. — Będę myślał o dzieciach, jak dostanę żonę.
 — No, a ty co?
 Dziewczyna uśmiechnęła się.
 — Niech ojciec powie, kto się o mnie oświadczył?
 — Nie byłaby to kobieta ciekawa? Powiem ci tylko, że jeśli przyjmiesz, będziesz mieć ziemi co niemiara.
 — To już wiem! — zawołał Kostuś. — To wuj Staś.
 — Takiś dowcipny!
 — Wielka sztuka. Przecie wczoraj był i oczy w nią wlepiał i ciastek tyle przyniósł. A niechby ona poszła!
 — Bardzo dobra partja! — mruknął ojciec.
 — Nam i tak dobrze! — rzekła dziewczyna.
 Skończyli jeść, niebardzo syci, ale zadowoleni. Ojciec zapalił papierosa i czekał na herbatę, dziewczyna zmywała statki, chłopak naciągał już znowu szynel.
 — Już idziesz?
 — Oho! Nim na Leszno zalecę, a potem na Marjensztat do pani Horbaczewskiej, a potem na Warecką. Jest parę kroków. Wieczorem ma tu do mnie przyjść Lisiecki! Mówił, że ma jakąś śliczną nowinę z Galicji.
 Wyszedł z dobrą miną. Tych trzech korepetycyj zazdrościli mu koledzy, rachowali, że zarabia 24 ruble miesięcznie. W rzeczywistości tylko ta na Lesznie u Rosenblatta była płatna, u pani Horbaczewskiej uczył darmo dwóch bąków z Litwy, bardzo biednych. Pani Horbaczewska miała na swej stancji specjalność — zbieranie Litwinów tępych i niezamożnych.
 Na Wareckiej zaś mieszkał Rosjanin urzędnik, którego protekcji zawdzięczał wkręcenie do gimnazjum, wbrew polskiemu procentowaniu. Za to ojciec przepisywał mu darmo akta, syn mozolnie kuł lekcje z nieukiem