Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/88

Wołodią.
 Gdy się znalazł na ulicy, przyszło mu do głowy wstąpić na Warecką i spróbować odrobić lekcje wcześniej. W ten sposób zabawiłby dłużej na Marjensztacie, i porozmawiał z Korewą, siostrzeńcem pani Horbaczewskiej, medykiem z pierwszego kursu. Skręcił na Warecką, zadzwonił do drzwi Sergjusza Iwanowicza Baszłykina. Otworzył sam Wołodia.
 — Wot prekrasno! Ojciec poszedł na karty, matka do generalszy na czaj. My by mogli też pohulać.
 — Zadania trzeba odrobić! — rzekł po rusku Kostuś.
 — Eto wzdor. Pajdiom!
 — Gdzie?
 — Ja zaprowadzę. Jest taka stara na Oboźnej. Za rubla dostaniesz kart i herbaty z rumem. Dziewczyny usługują.
 — To odrobim prędko i idźcie.
 — A wy?
 — Ja jeszcze mam dwie korepetycje.
 — Naplewat’! To może wcale dziś nie róbmy.
 — Aha, to i na trzeci rok zostaniecie w trzeciej!
 — Czort waźmi! Ja i z trzeciej dostanę tu dobre miejsce! Mnie na djabła klasy.
 — No pewnie, ale Siergiej Iwanowicz mnie przykazał was uczyć, to muszę!
 Coś mrucząc, Wołodia usiadł za stołem, wydobył brudne, zasmarowane zeszyty i ziewając wziął się do przypominania lekcji.
 Sumiennie Kostuś kuł z nim przedmioty. Chłopak nie był nawet tępy, ale leniwy, niedbały, przekonany, że mu to wcale nie potrzebne. Robota korepetytora była ciężka i niewdzięczna, to też chłopak odetchnął z ulgą, gdy się znalazł na ulicy. W bramie rozstali się z Wołodią, który pędził na Oboźną z całą dumą szesnastoletniego dobrze odżywionego bydlęcia, szukającego rozpusty.
 Teraz Kostuś rozpuścił swe długie nogi i gnał na Leszno. Było zimno i padał śnieg z deszczem, wczesny