Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/98

 — Jaki on tam dziad. Czterdzieści pięć lat, a ile on ma ziemi. A wiesz, że jego brat to się z jakąś pułkownikówną na Kaukazie ożenił i ma dzieci.
 — No, to co?
 — Ano to, że jakby Stanisław się nie ożenił, to po nim te Saszki i Wołodie wezmą Skarbowiec.
 — Kto mu się broni żenić. Mało jest panien?
 — On jeśli nie z waszą Marynią, to z nikim się nie ożeni.
 — Ma się Marynia sprzedać za pieniądze?
 — Uchowaj Boże, ale, duszko, Skarbowiec, to ziemia ta nasza, ta święta ziemia litewska. Pięćset majątków po powstaniu przepadło, a teraz co rok tyle ginie. Słabe ręce wypuszczają, podłe marnują. Tak topniejemy, znikamy. Pomyśl tylko, tyle krwi za to pociekło, tyle łez, i na darmo! Toć raz stracona ziemia u nas, to już nie odebrać. Toć z naszej Litwy cmentarz zostanie! Tylu was jest takich rozbitków, nie macie do czego wrócić, nie dostaniecie nawet u siebie posady, chleba kawałka. Skończycie nauki, to pójdziecie do Tuły, na Kaukaz, nad Białe czy Czarne morze, nigdy do siebie. Tyle jeszcze nas, ile tej ziemi naszej w ręku.
 — Dlaczego panna Duszka mnie to mówi, a nie wujowi Stanisławowi?
 — Bo ty wiesz, co jest z Marynią.
 — Co?
 — Kogo ona kocha.
 — Marynia! Nikogo. Tylko ideje nasze.
 — I Lisieckiego.
 — Nieprawda! — wybuchnął chłopak, czując okropny ból.
 — Powiedz jej to, powiedz, że ja mówiłam!
 — Powiem. Zaraz powiem!
 Wybiegł prawie, hałaśliwie zatrzaskując drzwi.
 Przed Duszką stanął nagle Korewa.
 Przestraszyła się sekundę, ale wnet oprzytomniała.
 — Co ty, duszko, tu robisz?