Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/101

 — Ja mówił, że niemy «projawa» — mruknął Naum.
 — A ja mówię, że ty «durbalo» — odparł Kasjan — ot jest, przybijaj.
 W ciemności ktoś uderzył stalą o krzemień. Błysnął snop iskierek. W to miejsce, w krzak łozy wepchnął Naum łódkę i zaraz ją o gałęzie uczepił.
 — To tu? — zdumiał się urzędnik.
 — Jeszcze szmat na piechotę. Niech pan ląduje.
 Wyskoczył sam, podał wiosło, akcyźnik znalazł się na grząskim gruncie, w zupełnej ciemności.
 — A gdzie ludzie? Pomoc?
 — Będzie nas dosyć. Ich tam tylko dwóch.
 Nie bardzo to było zachęcające, ale cofać się nie była pora.
 — No, to prowadź.
 — Zaraz, niechno się rozmówię z wartą. Może się spóźnili.
 Tedy urzędnik, wytężywszy oczy, dostrzegł tego, co ogień krzesał, garbatego karła.
 Kasjan go za rękę wziął i spytał:
 — Są oni tu? Ilu?
 Karzeł dwa palce podniósł.
 — Pilnowałeś? Nie poszli?
 Potrząsnął głową, uczynił kilka ruchów, które Kasjan zrozumiał, bo głową kiwnął i rzekł:
 — Przy robocie są — no, to i dobrze. Ruszaj naprzód. Daj koniec pasa i prowadź.