Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/116

Czółno czeka, ja rzeczy zaniosę. Trzeba się do roboty brać. Toć wiosna!
 — Co ty pleciesz?
 — Zobaczy panienka sama. Co będziem gadać? Zbierajmy się. Świtaniem już tam będziemy.
 — To wstąp po rzeczy — rzekła, nie chcąc wierzyć jeszcze, a już pełna radości i otuchy.
 Wszedł za nią na salkę, zaczęła się pakować, on pomagał i opowiadał:
 — Ja tam nawet już kazał chatę po żydach oczyścić. Dobry naród, te Sydorce. Jak krzyknąłem rano: «nasz młyn uciekł», to kto żył poleciał szukać, a ja w czółno zabrał kilka bab i Nauma i do chaty zawiózł, żeby żydowskie śmieci wymietli. Taki tam rejwach i ochota się wzięła, że ha! Kogóż panienka tam za komisarza postawi?
 — A ty nie pomożesz mnie?
 Zaśmiał się tylko.
 — A jak ja panienkę okradnę? Komisarze zawsze kradną. Zakon ich taki.
 — A na cóż ci kraść, kiedy przed tobą nic zamykać nie będę. Jak weźmiesz, to nie ukradniesz, a jużby co warte były Czahary, żeby nie wystarczyły na moją wygodę i twoje potrzeby.
 — To my, i panienka i ja, durne by byli — zadecydował, biorąc na plecy jej kuferek i pościel.
 — To i wszystko. Chodźmy! Idź naprzód — gdzie czółno? Muszę jeszcze się pożegnać.