Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/119

 — A te sto, com od Sydorców wziął na łąki, to i szmat mamy.
 — Ale ja myślę pobudować sobie chałupę nie przy młynie, tam — pamiętasz — stare młynisko. Tambym sobie osadę założyła.
 — Pamiętam — i bez Nauma już trafię. Tam lubo.
 — Więc nam wiele pieniędzy trzeba? Nasienie, drzewo, statki przeróżne, parę krów, no i żyć trzeba.
 — Ot, żadna bieda. Żeby tak na mnie, tobym i bez grosza to wszystko dostał.
 — Wierzę — roześmiała się. — Ale, żeś teraz mój komisarz — to musisz płacić.
 — Pański honor, to drogo kosztuje — co z niego!
 — Trudno, musi ktoś na świecie nie kraść — żeby jego można było okradać.
 — Ot — znaku by nie było w Szafrance, żeby my stamtąd wzięli trochę sosen na dom. Graf, grafem by był jednaki.
 — Pewnie — ale jabym już nie była jednaka. Kupimy z pasów drzewa, nie będzie dosyć teraz — to skończymy na przyszły rok. Teraz pierwsze — młyn do porządku doprowadzić, żeby dochód z mąki mieć, ługi obsiać — krów kupić parę. No, a cóż, Kasjanie — o Likcie nic nie mówisz?
 — Co o takiej bestji mówić! — mruknął. Snadź się niczem pochwalić nie mógł.