Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/127

ośm, na stajni pięć ogierów. Źrebiąt tegorocznych osiemnaście.
 — W śpichlerzu masz co na sprzedaż?
 — Trochę owsa — cały jęczmień.
 — Nie zabrali do gorzelni?
 — Chcieli — ale nie miałem przykazu od starego pana, bo umarł i nie kazał — kogo słuchać.
 — Więceś nic nie dał? Nie ciągali cię, nie wypędzili?
 — Chcieli. Na sąd podali — ale potem do sędziego ja sam się tylko stawił. Powiedział swoje — od nich nikogo nie było, praw wróciłem.
 — A kartofliś sprzedał resztę?
 — Tak jest — sprzedałem do Łasicka — jeszcze za twardej drogi przez błota dostawił. Pieniędzy nie brałem — kwit mam na czterysta rubli.
 — Pieniędzy ci nie potrzeba?
 — Nie. Najem ja raz w rok na Pokrowę obliczam.
 — Masz ci tu na kwicie adnotację — odbierz w łasickiej kasie należność za kartofle i sprzedaj jęczmień. Pieniądze mi przyniesiesz — pojutrze będę w Ługach, pokażesz mi co jest i co zrobiono. Konie zapewne są na sprzedaż?
 — Tak jest, piętnaście.
 — Ocenimy je — postarasz się być także.