Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/136

 — Zajął ty «hat» starosty?
 — Nie, pobojał się!
 — To i dobrze. Widział ty wczoraj ogień?
 — Widział. Mówili, że łozy palą na rządowych.
 — Bajki, to ona się paliła. Wiesz co?
 — Czy może być?
 — Ja widział, ja tam był — i starostę widział.
 — A co? Ja myślał, że on się utopił.
 — Bodajże. W dzicz poszedł, tam siedzi i tak nad nami wisieć będzie i pilnować skarbów. Musi tam duży zapas być, póki nie wywiezie pocichu, to nie ustąpi.
 — A potem? Wieś spali.
 — Będzie się bał. Potem do Moszki umknie. Zawszeć w oczy jemu leźć nie trzeba — wściekły pies.
 — Ktoby tam lazł. A ty jego gdzie widział?
 — Myślał schowanie znaleźć, popełznął, aż tu ogień buchnął, przyczaił się ja, to on o krok odemnie poszedł, jakiś pokazuje większy, czarniejszy, oczy świecą! Licho wie, czy już wikołak.
 Naum nieznacznie się przeżegnał i splunął.
 — A panienka nasza jak gospodaruje?
 — Na schwał. Już i ług posiali i łąki sama rozdała i we młynie pilnuje i chorego opatrzy, i sama wszędzie dojedzie i dopłynie.
 — A z rybą jak?
 — Dwa grosze drożej płaci, jak Moszko, lu-