Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/141

 Wypiła jednym tchem i poczerwieniała.
 — Sprawiedliwy spirt — zaśmiała się.
 — Ot dziewka, ot zuch! — zaśmieli się chłopi.
 — Dlategoż moja — że taka! — rzekł Kasjan.
 — Taka ja twoja będę — jak i jaskółka twoja. Cyganki są dla hałajów wołokitów, a nie gospodarskie córki.
 — To ty cyganką będziesz!
 — Ale! będę — jak ty kniaziem.
 — A jaż nic kniaź? U każdego gospodarza zagonów kilka — a mój cały świat.
 — I turmą twoja.
 — A twój będzie dół w piasku, albo ja!
 Liktę podniecał alkohol, oczy jej pałały.
 — Ej, Likta — nie żartuj — bo ci każę przeprosić.
 — Każesz — ojoj, każ — spróbuj!
 Założyła ręce na piersiach i dyszała złością. Kasjan się śmiał.
 — Likta, za toś mi miła, żeś taka honorna. Na, wypij jeszcze czarkę. Toć nie zapoiny — nie bój się. A możeć ty już pijana. Babska głowa słaba.
 — Mocniejsza za twoją. Wypiję dziesięć czarek, ni twoją nie będę, ni cię nie przeproszę, ni ty mnie zwojujesz.
 — Ni za jaką cenę moją nie chcesz być?
 — Chybabyś mi dał kota, co jaja niesie! — zaśmiała się po drugiej czarce.