Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/146

ści i triumfu, chłop roboty zaprzestał, wyprostował się i rzekł:
 — Nu, co to nowego? Niemiecka wojna — po nocy bieganie z fuzjami.
 — Aha, to ty! Takiś ptaszek! — krzyknął stary.
 — Żaden ja ptaszek, ale człowiek!
 I Kasjan z najzimniejszą krwią wziął się napowrót do piły. Rzucili się na niego.
 — Co ty tu robisz? Jak śmiesz złodzieju?
 — Nie widzicie, co robię, to włóżcie okulary. A śmiem, bo mi wasz graf pozwolił.
 — Pozwolił! A gdzie kwit? Łżesz. Marsz!
 — Żebym kradł, tobym uciekał, trzy kroki do rzeki. Nie wierzycie, chodźmy do grafa. I owszem, jeszcze mnie ugości. My z nim znajomi. Chodźmy.
 Zabrał swe narzędzia, schował pod gałęzie, zapalił papierosa i był gotów.
 Niemcy stropieni byli tą pewnością i spokojem. Wzięli go między siebie i poprowadzili do leśniczówki. Ranek się tymczasem uczynił, więc po naradzie, dwóch zostało w domu, dwóch udało się z Kasjanem do Łasicka. Wsadzili go na wóz i powieźli, bo wiorst dziesięć było do stolicy Motoldowego państwa. W drodze zaś turbowali się, czy grafa zastaną, bo rzadko bywał w biurze.
 — No, to co? Poczekam. Jeszcze mi siedem