Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/148

 — Proszę pana, już jak Kasjan kradnie — to nie takie ryże woły go pojmą. Żeby ja kradł, toby ja tu nie był. Ja dęby wziął, bo mi pan wtedy pozwolił. Powiedział pan: jak myślisz, że ja co więcej mam jak ty — to sobie weź. Ja wziął trzy, jeszcze mi siedm trzeba.
 — Na co ci potrzeba? Żydowi sprzedałeś?
 — Ja teraz bogaty. U Czaharskiej panienki za komisarza jestem. Na djabła mi dęby — u nas swoje są. Panienka by mi nie pożałowała.
 — No, więc pocoś je brał?
 Kasjan za uchem się podrapał.
 — Kiedy srom powiedzieć. Niech ten ryży wyjdzie, to ja panu rzeknę.
 Na skinienie Motolda Niemiec wyszedł.
 — Proszę pana. Ja dziewce obiecał z Szafranki dziesięć dębów — to i musiał dostać. Ja je panu potem odstawię, ale bestji pokażę, że dostał.
 Motold się uśmiechnął i spytał:
 — Więc służysz w Czaharach? Panienka już tam mieszka?
 — O joj! I mieszka i gospodaruje sławnie.
 — Sama jest?
 — A na co jej kto? Jeszcze mieszka przy młynie, ale na jesieni osobny dwór założymy — dom postawim.
 — A nie brak jej, nie bieda?
 — Skąd bieda? Kiedy młyn jest — to i chleb! Jak ta jagoda na kalinie tak wykraśniała w ro-