Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/158

rządów przez Karola, wieści te napełniały stałych sknerów zgrozą i paniką.
 I nowy rządca i nowy dziedzic nie rachowali pieniędzy, sypały się jak plewa i koło jesieni zaczął Wilszyca oblatywać strach o należność za kasztany. Pojechał do Woronnego, ale Karola nigdy w domu nie było, zaczął więc pisać listy, równie bezskutecznie.
 Nareszcie Karol odpisał dość lekko, że wobec wielkich wydatków odkłada uregulowanie rachunków aż po ślubie.
 To ogromnie ochłodziło starych w sympatji dla siostrzeńca i wtedy to po raz pierwszy Wilszyc wspomniał Zośkę.
 — Jednakże ona miała rozum, że nie zechciała być na łasce Karola.
 — Ciekawam co też ona porabia? — dodała Wilszycowa. — W całej okolicy niema takiej ryby jak w Czaharach. Pamiętasz — w Woronnem zawsześmy stamtąd na wilję dostawali. Jakie to były szczupaki!
 — Już-to mogłaby i teraz o nas pamiętać — jaż ją do chrztu trzymałem — rzekł Wilszyc.
 — Alboż ona ma jakie zasady, poczuwa się do jakichkolwiek obowiązków! Awanturnica!
 — Ani się opamięta, ani się odezwie, ani się pokaże. Nawet nie wiadomo, czy tam siedzi. Może w świat uciekła.
 Ale Czahary były dla plotek chłopskich zadaleko i dopiero już późną jesienią trafił się żyd,