Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/161

 — Spytaj o rybę. Powiadają, że będzie bardzo droga, a tu święta za pasem.
 Wilszyc kazał przyprowadzić posłańca. Po chwili stanął w progu chłop w czarnym kożuchu, z torbą przez plecy, na widok którego starzy jednym głosem, zawołali tonem oburzenia i przestrachu:
 — Kasjan! A ty tu czego?
 — Pan kazał przyjść. Ja z Czahar.
 — A cóż ty tam robisz?
 — Panience służę. List przyniosłem.
 — Jakto? Ty służysz? Dawno? Myślałem, że gdzie w ostrogu siedzisz.
 Nozdrza chłopa się poruszyły i oczy błysnęły, ale odparł spokojnie:
 — To pan myślał płocho.
 — No, no — cuda się dzieją! Cóż tam u was słychać?
 — Wiadomo — wicher słychać — taj wodę na kole młyńskim. Jesienią tyle muzyki.
 — Ja się pytam, jak żyje panienka, co porabia?
 — Nie mogę wiedzieć, bo wyjechała.
 — Dokąd?
 — Nie moje dzieło. Onegdaj przywiozłem ją do miasta, zabawiła do pociągu, mnie dała listy do Woronnego i do pana i kazała wracać.
 — W Woronnem już list oddałeś?
 — Wczoraj.
 Wilszycowie spojrzeli na siebie z niepokojem, że Karol miał już czas pieniądze u rejenta zabrać.