Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/162

 — Był pan Karol?
 — Był — do miasta pojechał.
 — Jutro rano za nim pogonię — szepnął stary, a Wilszycowa rzekła do Kasjana:
 — Rybę macie w Czaharach?
 — Mamy. To nasze bydło. U państwa konie i krowy, u nas czółno i ryba.
 — Zostawcie dla nas na wilję z pięć ładnych sztuk i trochę drobnej dla czeladzi.
 — Postaram się, ale znowu nam trzeba słoniny i kiełbas na święta, to może pani dla nas zostawi.
 Wilszycowej nie podobała się taka transakcja.
 — Możecie sami wieprza ukarmić przy młynie. Cóż to — myślicie darowanem żyć?
 — Ej nie — rybę sprzedamy — to okrasę kupimy. Na wilję zlecą się do nas żydy po rybę z całego świata.
 — To panienka przy młynie mieszka?
 — Tymczasem jeszcze zimuje, ale od wiosny do nowego dworu się przeniesie.
 — A na święta wróci?
 — Nie mogę wiedzieć.
 — Dostaniesz list. Pewnie zanocujesz?
 — Nie, zaraz wracam, bo jutro siano u nas dzielą.
 — Sprzedajecie siano? Po czemu?
 — Trzy ruble fura.
 — Ho, ho, — drogo! Po dwa ruble jabym kupił.