Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/187

 — Do czego on ma wracać? Niech siedzi! — zawołał Wacław.
 — Kiedym i tu niepotrzebny.
 Zośka spojrzała nań bystro, zmarszczyła brwi.
 — Oddał mi pan za to, com kiedyś rzekła na salce u Bajkowskiej. Nie godziło się karać, było mi i tak śmiertelnie przykro. Niepotrzebny pan tu tak samo, jak i on niepotrzebny. Myślał pan to, co powiedział?
 — Nie myślał — ja ręczę. Chciało mu się zaprzeczenie posłyszeć i tyle — zaśmiał się Wacław.
 — No, a teraz, kiedyś komplementu się dopytał, chodź spać. Jeszcześ w takiej klitce nigdy nie nocował.
 Klitka to była, przerobiona ze spiżarki — akurat tyle miejsca, co w okrętowej kajutce.
 Zasnęli rychło kamiennym snem, aż się Motold zdumiał, gdy się ocknął i ujrzał, że wielki dzień już był. Wacław jeszcze chrapał, wokoło panowała cisza i słońce świeciło.
 Drzwi się uchyliły od sieni, zajrzał furman Motolda.
 — Proszę jaśnie pana, Miron z Ługów jest i ma właśnie taką klacz, jak nasza utopiona. Może ją pan obejrzy.
 — Zaraz. Daj mi wody — i daj ubranie, co się szuszy w kuchni.
 Wacław się obudził, usłyszał.
 — Co? Już jest cygan Miron. Pewnie ci chce