Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/188

wsadzić jakąś narowistą szkapę. Każ go wygnać, najlepszy zrobisz interes.
 Zaczęli się ubierać i wyszli przed chatę.
 Jasno było, cicho, ale odwilż trwała. Zadymka obieliła ziemię — i wesoły był widok z góry na srebrny od słońca krajobraz.
 Cała Zośki chudoba, dwie krowy i klacz, piła z przerębli wodę, a ona sama wracała od młyna z Mironem.
 Powitali się. Motold spytał o klacz i Miron ją wnet ze stajni wyprowadził.
 Podobała się Motoldowi — spytał o cenę — i w parę słów dobili targu.
 — Umiesz konie chować, Mironie! — pochwalił, dając mu pięć rubli oduzdnego — ale teraz jestem na waszej łasce. Albo poślij kogo do Łasicka po inną uprząż — albo mnie jakoś do domu odstawcie.
 — Odstawimy, jasny grafie. Na rękach zaniesiemy, kiedy nie będzie można inaczej. Na noc mróz weźmie niezawodnie — jutro można będzie jako tako jednym koniem przesunąć się.
 — Chodźcie na śniadanie tymczasem — zawołała Zośka.
 Wrócili do izby i ani się spostrzegli, jak przegawędzili wesoło parę godzin. Pod wieczór się miało, gdy ukazał się Kasjan i z progu rzekł:
 — A na co pan klacz z Ługów kupił, kiedy tamta pańska żyje.
 — Żyje — skąd wiesz? Byłeś przy niej?